Description

Toevallig bleek ik in café Nel in Amsterdam naast een jongen uit Oekraïne

te zitten. Hij zat daar met zijn vrouw. Hij was net uit het leger, maar wilde

zo snel mogelijk terug. Een mededeling die zijn vrouw zichtbaar niet pret-

tig vond.

Ze stonden op het punt weg te gaan.

Er waren voor de hand liggende vragen die ik hem niet kon stellen:

waarom was hij hier in Nederland, hoe ging het aan het front, wat dacht

hij van de toekomst, hoe was de stemming in het leger, dacht hij dat

Oekraïne een kans had om te winnen?

Ik liet weten dat ik het jammer vond dat het echtpaar vertrok en toen

zei hij: “Mijn leven is een roman die bestaat uit een reeks korte verhalen.

Ik loop in de ruïnes van een dorp of een stad, sla nu eens linksaf en dan

weer rechts, ik ga een huis binnen, of een winkel, ik kom in een boerderij

terecht of ik ben in een ziekenhuis aan het front. Het meest ben ik bij mijn

vrienden, de soldaten.”

Ik was verbaasd; wat hij beschreef was precies dit boek met korte ver

halen, dat je inderdaad kunt lezen als een roman. Een oorlogsroman.

Aan deze onbekende Oekraïense jongen en zijn vrouw draag ik dit

boek op.