Toen ik jaren geleden stopte met werken in Nederland was ik moe. Uitgeput moe.Ik had gestudeerd en was in allerlei functies terecht gekomen die financieel belonend waren maar waar dan altijd het tegengewicht aan hangt. Zwaardere verantwoordelijkheden, deadlines, beleid maken en bijstellen en ik had werk weken waar 70 uur meer regel dan uitzondering was. Ik was de eind verantwoordelijk dus aanspreekbaar op allerlei zaken die niet goed liepen of bijstelling behoeften. Zo is het nu eenmaal in in het Noorden van Europa, je wordt verantwoordelijk gemaakt voor resultaten, daar wordt je naar beloond en daar hoort een ander huis bij, een andere auto en allerlei uitingen van verworven status. Dat vindt een ieder normaal, dat is zelfs een hoog goed, altijd meer en beter.

Wat je niet beseft omdat zulke 'verbeteringen' geleidelijk gaan is dat je welzijn inlevert voor welvaart en je zelf uiteindelijk uitholt. Dat je waarden en normen vervagen en dat je overtuigt raakt van je gelijk, altijd, want in je dagelijks leven, je werkzame leven is dat toch ook zo.

Ik heb het geluk gehad om mijzelf terug te vinden en niet door nog meer aanzien te verwerven maar gewoon door één van de boeren te worden in het Zuiden van Spanje. Ik was in een Andalusisch dorp terecht gekomen waar tradities en waarden en normen niet vervaagd waren. Waar vriendschappen en familiebanden het belangrijkste zijn en waar je werkt als er noodzaak toe is.

Het dorp en het welzijn is hier het belangrijkste, als je boer bent tel je mee, als je geen land hebt dan schudden mensen meewarig het hoofd en hebben zij medelijden met je. Want automatisch kom je dan terecht in de klasse van mensen die gestudeerd hebben en 'hombres de oficina' zijn. 'Hoe kun je gelukkig zijn als je niet eens je eigen groente kunt groeien, of je fruit kunt oogsten of je dieren verzorgen en waar je bij het eerste licht over het land loopt en ziet hoe de dauwdruppels nog aan de bladeren kleven?' Hoe kun je gelukkig zijn als je denkt dat je geluk ligt in het feit dat je meer verdient dan je collega, of een beter bureau hebt?

Laat het dorp maar schuiven, wij weten wie de echte mensen zijn en we weten wie aankleeft met allerlei diensten om ook een graantje mee te pikken uit de ruif.

Het was verfrissend, het was terug naar het ei, naar de oorsprong! Het heeft een tijd geduurd om mij te ontkoppelen van allerlei opgelegde en aangeleerde waarden. Ik ben Andalusisch geworden. Ik zie met vreugde mijn vrienden, ik geniet van mijn familie. Ik heb mij niet begraven in het dorp, ik ben gewoon één van hen geworden. Met de hak over mijn schouder lopend langs mijn wijnvelden. Het genoegen voelen als als nieuw geplantte druivestokken aanslaan, dat soort belangrijke dingen. Eerste koffie in het dorp bij het eerste licht waar iedereen elkaar begroet. Dat soort belangrijke dingen.

Andalusia, prachtig schoon Andalusia, waar de tijd heeft stil gestaan. Waar respect voor elkaar hoogtij viert. Waar mensen zeggen wat zij denken en niet met allerlei gecompliceerde omweggetjes elkaar misleiden. Andalusia met haar witte dorpen, haar mannen en vrouwen van eer, dat Andalusia. Daar ben ik deel van geworden. Men liet mij toe en sloot mij in hun harten en mijn leven is nooit meer hetzelfde geweest, over dat Andalusie wil ik schrijven en het resultaat ligt voor u. Andalusia in mijn geest, Andalusia in mijn hart en bedenk dat als de rivier stroomt, vissen zullen verschijnen!

San Daniel 2025

Spécifications